(نخندد طبعِ طفلان جز به بازی)
جامی
نه!
تا بازی از دست
نرفته
باید نخی ببندم
به هر انگشت.
و نپرسم چیست این سایه ها
که من از خیابانِ تن
می چینم
این سایه ها که من از کوچه هایِ سر...
این سایه ها که من از کوچه باغ هایِ دست...
و این دوبندِ انگشت
که انگشتری می خواهد
یاقوتی.
نه!
تا بازی از دست نرفته
باید لبخندی بزنم
به تلنگرِ هر باد
و یادم باشد
این آتش پنجره ایست
با برگ هایِ خورشیدی.
(برگزیدم به خانه تنهائی)
شهید بلخی
تنهائی
کوچه ای نیست با پستوهایِ خلوتِ زمستانی
دکانی ست همیشه شلوغ
با دالان هایِ اتفاق هایِ الله بختی
هر
دم رویِ شیارهایِ مشکوک می افتد با پیکری
اتفاقن بی قیاس
و
لبخندی زنگ خورده از زهرهایِ مع الفارغ.
آری، این گوشه زنی هست به شمایلِ موشی در قرنطینه هایِ
دشت هایِ
باز.
بی دریغ
فِراغِ بال را خط می زند
گاه
با تیغ
گاه
با تبر
نیمه مست.
کاملن
دیوانه.
(خطش سیاه هندو خالی سیه
قراول)
م. تأثیر
(از آنندراج)
راستی
این روزها از شعر چه خبر؟
این
توله سگ دارد توی کدام حوضِ نقره ای شنا می کند؟
این
بچه گربه با آن ولوله هایِ پوست پلنگی میومیوهایِ تُرد وُ لذیذ
که سکندری می رفت رویِ خط هایِ پنج گربه.
با
بانگ خروس می رسید به ته تنگه هایِ بی گذر
با همان انگشت که می گفت کلاغ
پر
وَ ته نمی کشید
رویِ شکسته هایِ آفتابیِ دامن.
در
سیاهیِ بلندِ شنل
استخوانی
داشت بالا کشیده از دست تا گردن
قامتی لایِ درزهایِ تَرک تَرک پائین کشیده از
گردن
بر دست هایِ بی دامن.
گِردِ حوضک آن کلاغکی که
غارغار با هر چرخشِ ماه
گِره بر
صورتِ آسمان می زد
در آینه هایِ آب...
آنکه تکه تکه پاره بود
پارهای از خواب هایِ روان
پشتِ
پلک هایِ بلاتکلیف پارهای از یاس هایِ زردِ
باغ هایِ بی خرمن...
این
باغ
شاید
چهره ای بود در پیله هایِ نارنجیِ خورشید گم.
این
باغ
شاید
مردی بود در آسترِ تکه تکه یِ باد پنهان
در
چشم هایِ این توله سگ که انگار در خلسه می گوید
:
میومیو من کلاغکم با شاخکی
لابلایِ منقارهایِ پُرهمهمه
در این دهان هایِ غار.
با این غبار که پوشیده دو مرواریدِ صورتی
از خواب هایِ کودکی...
چین
در شکن
شکن
در چین
دارد
طبله می کند
کنارِ
حوضِ
نقره ای...
رباب محب/استکهلم زمستان دوهزار ودوازده
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر