دیوار و سقف خانه یِ من همین است که می نویسم
همین طرزِ نوشتن از راست به چپ است
در این انحنایِ نون است که می نشینم
سیرِ من از همه یِ بلایا سرکش ک یا گ است..."
هوشنگ گلشیری
سینه ام
پرسه گاهِ چند رهگذر
گاهی می آیند پنجره هایم را می شکنند وَ
سکوتِ این خانه حقیقی می شود
*
پشتِ درهایِ باز
پُشته هایِ خاک در باد
پشتِ پُشته هایِ خاک
سنگِ زیربنایِ خانه یِ من ست
زیرِ این سنگ "انحنایِ نونِ تو"ست، سفرهایِ خاکیِ مرا
رنگ می زند
*
چرا چشم به گریه پیاله کنیم؟
شعری در باران می چکد
بی چتر به کوچه می زنیم
و باد تکه ای از پیراهنمان را با خود می برد
*
بُرنزهایِ گم شده
خواب هایِ مرا برهم نمی زنند
من در انحنایِ نون ها وُ سرکش هایم
در حواشیِ خودم سیر می کنم
دیوار و سقفِ خانه یِ من همین ست که نوشتم
بر رویِ آب هایِ توفانی
فردا برگی از یک شاخه می شود
دسامبر دوهزار و نه میلادی/استکهلم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر