(بگفتا هلا هین برو تا رویم) - فردوسی

نعره­ هایِ بلندِ ساعت بر دیوار

حریمِ چشم ­هایِ بی ­پلک

 رقاصکی بی­ مقدار

از کدام جانب بود شب افتاد

رویِ خُلقِ تنگِ من؟

 در قامتِ زنی که خودش را می ­کوبد

 در سه پیراهن     

و به چهار میخ می­ کشد

هر سین وُ شینِ­ِ پُردامن.

از صدایِ توله سگ 

لحنِ گرگِ پیر آموخته­ آن دهان­  

از صدایِ بچه­ گربه  

خس خسِ موشی

با پوزه­ در کف وُ خرمن.

یا این ولوله  که میانِ دو بامِ ریخته می ­افتد  

با جمله ­هایِ الکنِ دهانی تشنه

 لَه­ لَهِ گنگ یادش است هر سه پیراهن:

رویِ خط ­هایِ لیزِ برفی 

 این منم،

این بحرِ طویل

در خیالِ شلیک هایِ آزاد.

در جاده ­هایِ مسدودِ حرف

 تا ابد  سردرگم.

یا که این ­جا  هل... هلا  

 هلا غلغله است

 از صداهایِ بالا.

و آن دهان که بیهوده از رقم­ هایِ نجومی می ­ترسد

از آن سایه­ هایِ بلند که چنارهایِ کهنسال می­ کشند

 بر پیشانی

مردگانی در حوالیِ غروب

جرعه جرعه می ­نوشند 

طرّه­ هایِ کبود.

 در آن دوردست که نرمه­ هایِ نور بالاست بر دار  

یا آفتاب آمد دلیلِ آفتاب وَ

نوبتِ ترس از چنار رسید و

چنار از ترس...

در این اتاقک­­ هایِ دنج وُ تاریک

با آن پچ پچ­ِ لجوجِ بیمار 

دستی به ابر می ­زند

 دستی به مِه

به یک تکه­­ سکوت هم

نمی ­رسد

این گاریِ تلق­ تلق

اسبِ ابلقِ مرده. 

رباب محب/استکهلم
زمستان دوهزارو سیزده