شعر مردی ست با موهای جوگندمی

رباب محب   شکاف­های دندان         قصّه­های دراز دارند شیارهای صورت           شلیک­های آزاد. حوالی شب­هایم­ پُر است       از سیاه­گوش  بادام­های کودکی­ام را می­شکنند گردوهای جوانی­ام را می­شکنند     در این نگاه که سندان دو چشم خیره است در گردونه­های هزار رنگ  سنگ بر در می­کوبد   تا ردیفی شعر بچینم    بر نرمه­ی خیال  نعلی بکوبم    بر در بسته­ خسته­ از سفر  به درّه­ به دایره­ به نیست­ وُ نبودی که هست و باید ... باید پُرسایه شد    در این دالان­های دراز که سقف سربی شب است

 

ز همراهی نفس بیجاست منعم که من خویش از نفس سبقت گرفتم مخلص کاشی   شعر مردی­­ست با موهای جوگندمی  تیله­ها­ی شیشه­ای   و چند برگ هاشورخورده در پیراهنی سفید هر روز به آینه­هایم می­کوبد با دو سنگ سیاه پرکلاغی تا من بنفش بیفتم بر صورتش تکه تکه مثل عکس­هایم در قاب­های بی­صورت...     شعر سکوت­­های بعد از شکستن است در این آفتاب تیر که دیگر به استخوان نمی­رسد. و من  با فاصله­ای مختصر از کفش و کلاه ایستاده­ام      جایی میان درهای باز  و پای نرفتن.  پشت برسکوهای شلوغ  کسی از رنگ پیراهنم می­گوید: «این سیاه پوست برشته­ی توست                  آن یراق­ها   ملیله­ها   منگوله­ها                                                  سینه­ات را آتشدانی می­کنند برای تلی خاکستر...  تو از نفست سبقت گرفته­ای                                                                       انگار دود از خرمن آتش.»         شعر زنی­ست با نرگسی به دکمه­هایش قفل. کودکی­ست به بادباک­هایش زنجیر.     شعر پوزه­ی گرگ گرسنه­ست بر پوست ماه    حجم حادثه را به زورق شب می­دوزد     در آینه­ها­ی ابری   انگار قرقاولی بر شاخه­های پائیزی  خطوط انقراض را هاشور می­زند!

 

در «کتاب شعر» بخوانید: