سایه روشن


برگی که حالا به تو فکر می کند
از لغزشِ ساتنیِ انگشت هایم دورتر نمی رود.
این دست خانه یِ شب است.
آن سو تَرَک تویی
آغوشِ فلس وُ بالِ پروانه.

فراتر از دو سایه
نقطه ای در این قاب می افتد.



II

پهنایِ روز
پشتِ قبله هایِ تکه تکه می بارد.
و این نیِ رقصان
و این زائرِ آب ها وُ دریاها...

چرا نمی رسد به آسمان بر نوکِ جارو؟

دسامبر دوهزار و ده/استکهلم